ponury I
odczuwający smutek, przygnębieni
Nawet pan Podkomorzy, nadzwyczaj ponury, Nie miał ochoty gadać (V) Aż Maciek, dotychczas ponury, Nieruchomy, wstał z ławy (VII) Zwyczajnie ponury, Zamyślony, a teraz głowę wzniósł do góry (IX) To wyrzekłszy, przewrócił talerz dnem do góry Na znak, że jeść nie będzie, i milczał ponury (XII). Ręce w tył założywszy stoi zły, ponury, Wspomina swe dawniejsze do Zosi konkury (XII)
Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Uczucia ↔ Stany ducha ↔ Przykrość